In Silly Symphonies bewegen drie reizigers zich doorheen een post-apocalyptisch landschap, waarin ze elkaar ontmoeten en verliezen, waarin ze verdwalen en ontdekken.

De gesproken taal zijn ze onderweg verloren. Hun geluiden en mogelijks één enkele ademhaling of schreeuw blijven achter als een holle echo. Ze halen hun koffers leeg en ‘bruiteren’ zich een weg naar verstilling. Maar wat betekent die verstilling? Is het geluid dat ze kenden slechts een herinnering? 

Ze reconstrueren gebeurtenissen die ze reeds beleefden en pogen een anders klinkend toekomstbeeld te voorspellen. Toch kennen ze de nodige angst bij het ontdekken en binnenlaten van nieuwe geluiden. Wat als de storm van klanken, die leidde tot de apocalyps, zich opnieuw voordoet?